Blijf je hangen of neem je jouw verantwoordelijkheid?
Je bent niet schuldig aan je verleden, neem je verantwoordelijkheid in het heden en voorkom herhaling in de toekomst. Dit is een van de eerste teksten op de homepage van mijn nieuwe website. Een tekst die mij de afgelopen jaren veel heeft gebracht in mijn eigen persoonlijke ontwikkeling. Ongeveer tot het jaar 2014 had ik geen idee, wat mijn verleden met mijn heden te maken had, geen idee van jeugdtrauma, hechtingsproblematiek, familie systemen en ga zo maar door. Zeker had ik er wel eens het een en ander over gelezen, en over gehoord ik kon alleen de link niet leggen in mijn eigen leven. Totdat ik in 2014 de Tedtalk zag van Brene Brown de kracht van de kwetsbaarheid, en mij daarna de vraag werd gesteld, wat zouden mensen over je zeggen als je echt zouden kennen.
Ik zal je zeggen als een donderslag bij heldere hemel viel er een kwartje, niemand maar dan ook niemand buiten mijzelf wist hoe ik mij echt voel. Wat mensen aan de buitenkant van mij zagen was verre van wie ik werkelijk was. Dat was het moment dat ik mij besefte wat voor invloed mijn verleden op mij heeft gehad. Wat mijn systeem, mijn ouders en opvoeders, de normen, waarden en overtuigingen die ik van daaruit had meegekregen met mij hadden gedaan. Een deel van mijn aangeleerde patronen en gedrag werd duidelijk, patronen en gedrag die mij in de stand van overleven hadden gezet. Die ervoor zorgden dat iedereen aan de buitenkant een pittige, krachtige vrouw zag die haar leven volledig op de rit had. Altijd haar woordje klaar had, overal een oordeel of een mening over kon hebben. En wat was het een groot masker, om mijn onzekerheid, de pijn en het verdriet in mij niet te hoeven voelen en niet te laten zien. Bang om afgewezen te worden, bang om niet goed genoeg te zijn.
Achteraf gezien is dit ook het moment geweest waar mijn liefde is gaan stromen voor gedrag van mijzelf en anderen, ik raakte meer en meer geïnteresseerd in mijzelf en de mensen, ik kon met de dag verder kijken dan het masker dat ze lieten zien. Mijn eigen patronen en strategieën werden duidelijk, ik kreeg inzicht in waar het vandaan kwam, dat het niet vreemd was dat ik het deed, maar dat nu ik wist van de hoe, wat en waarom ik wel mogelijkheden kreeg om dit te veranderen. Stapje voor stapje ging ik weg van doen wat ik altijd had gedaan, en stapje voor stapje kreeg ik iets anders dan ik altijd had gekregen. Het mooie was dat ik dit niet alleen voelde en ervaarde, ik zag ook dat dit iets deed met mijn kinderen en partner.
Iets wat er bij mij voor ging zorgen dat ik mij ging verdiepen in systemisch werk en waar ik mij nog meer bewust werd van het doorgeven aan je kinderen. Alle stenen en shit die wij als ouders laten liggen die we niet aangaan met ons zelf, verspert de weg voor onze kinderen en zullen ook bij hen weer zorgen voor patronen en strategieën die niet helpend zijn. Ik hoor je nu denken, kun je dan alles voorkomen? Nee dat geloof ik niet, niet alles maar wel heel veel. Ik heb dit persoonlijk ook aan de lijve mogen ervaren, alles wat ik in de afgelopen jaren met mezelf ben aangegaan, opende ook nieuwe wegen voor mijn kinderen. Want inmiddels zag ik bij mij toen 12 jarige dochter al patronen die waren ontstaan vanuit mijn manier van overleven. In eerste instantie voelde ik mij schuldig, en dacht toen dit zal ik wel niet meer kunnen veranderen, maar geloof mij niets is minder waar. De breuken die ik bij mijn kinderen onbewust heb veroorzaakt, heb ook ook weer kunnen helen door het proces met mezelf aan te gaan. Het noemen van onbewust vind ik wel belangrijk het is namelijk niet iets dat ik bewust of met opzet deed. Totdat mijn ogen op gingen wist ik niet beter, en had ik het niet anders kunnen doen dan ik had gedaan.
Maar het moment dat ik meer en beter wist ben ik de heling met ze aangegaan, kunnen we praten over hun pijn en verdriet snap ik wat ze vaak bij mij hadden ervaren en waarom ze hun uiterste best deden om voor mij te zorgen en gezien te worden. Ik kreeg begrip voor hun patronen en gedrag, zag en zie echt mijn kinderen in wie ze zijn niet in wat ze doen. Mogen ze alles zeggen wat ze willen zeggen, alles voelen wat ze willen voelen. En ja dat deed en doet soms pijn, maar dat is mijn pijn daar mag ik mee leren omgaan, dat hoeven zij niet voor mij te doen. Weet lieve ouders als wij onze eigen pijn uit de weg blijven gaan, als wij daar niet mee om kunnen gaan, hoe kunnen we dan onze kinderen leren dit wel te doen. Wil jij die moeder (ouder) zijn die met regelmaat uit haar vel springt, kortaf doet tegen haar kinderen, of ze juist overal voor wil behoeden zodra ze pijn hebben dat zo snel mogelijk voor ze op wil lossen. Lieve moeder dan wil ik graag tegen je zeggen kijk eerst eens naar jezelf, waarom reageer je zo, wat is er op dit moment in jouw leven wat teveel van je vraagt en kijk eens naar jouw verleden hoe ging dat met jou? Mocht, jij boos, blij, bang en verdrietig zijn of was dat voor je ouders niet zo makkelijk om mee om te gaan. Wat heb jij geleerd en meegenomen van huis uit. Niet dat alles slecht en verkeerd is nee absoluut niet, het is alleen belangrijk dat als patronen en strategieën jou in de weg staan en jij daar niks mee doet jij je kinderen iets mee kan gaan geven waarvan ik denk dat je dat liever niet wil.
Wil je weten wat mijn ervaringen en opleidingen hebben gedaan met mijn missie? Lees dan hier verder
Jeanette