Zal het ooit genoeg zijn? Met deze vraag heb ik tot ongeveer mijn 40e levensjaar geleefd. Niet dat ik mijzelf iedere dag deze vraag stelde, nee dat niet. Juist door deze vraag was ik in een stand van overleven terecht gekomen. Voor je beeldvorming dit zag eruit als doorzetten, niet zeuren, niet voelen, alle ballen hoog houden, mouwen omhoog en gaan, continu de voet op het gaspedaal. Zelfvertrouwen, zelfliefde en eigenwaarde was ver te zoeken. Bezig met bewijzen, pleasen, vermijden, ik gooide alle strategieën in de strijd om de innerlijke pijn (iets wat ik nu weet), kwetsing en verdriet niet te hoeven voelen. Dit uitte zich in de innerlijke kritiek, en in de communicatie met anderen ik kon behoorlijk direct zijn en begreep al helemaal de mensen niet die aan zichzelf dachten, zich ziek durven te melden of het even niet meer trokken. Hoe erg ik het nu ook vindt, ik kon toen echt denken stel je niet zo aan, en niet alleen denken ik kon je dat laten merken ook, mijn non verbale communicatie sprak boekdelen.
Handelend vanuit onderliggende angst, schaamte, schuld ging ik maar door, gigantisch over mijn eigen grenzen. Want in mijn beleving was dat normaal, dat was wat ik mee had gekregen van huis uit, ben je ziek dan ga je het eerst maar proberen, als ik iets had gedaan kon het altijd beter, en dan nog de dooddoener wat vinden de buren hier wel niet van. Je herkent het vast wel, de uitspraken van je ouders waardoor jij bent gaan denken dat het zo hoort. Tot ik op een gegeven moment in aanraking kwam met NLP me bewust werd van het NLP-communicatiemodel, normen, waarden, overtuigingen, externe gebeurtenissen en interne voorstellingen die dan weer voor gedrag zorgen. Er ging een wereld voor mij open. Er ontstond herkenning bij mijzelf en de wereld om mij heen, het werd me duidelijk we hebben allemaal ons eigen bril die ervoor zorgt voor dat we ieder op ons eigen manier naar de wereld kijken. Wat niet gaat over goed of fout maar juist over wat jij weet, hebt geleerd en je eigen hebt gemaakt in jouw leven.
Daar werd duidelijk dat ik mijn hele leven al geloofde dat ik niet goed genoeg was, een overtuiging die ervoor zorgde dat ik in een stand van overleven terecht was gekomen en de grip op mijzelf en mijn eigen leven was verloren. Het kwam binnen als een donderslag bij heldere hemel, je kent het vast wel zo’n moment waarop je voelt dat je ineens met beide benen op de grond wordt gezet. Waarvan ik in eerst instantie dacht dat ik de strategieën aan het inzetten was om de ander te overtuigen dat ik goed genoeg was, bleek al heel snel dat ik een innerlijke strijd aan het voren was om mijzelf te overtuigen dat ik goed genoeg was. En vreemd genoeg was me dat met veertig jaar hard werken, niet zeuren en doorgaan niet gelukt, je begrijpt het al dit wilde ik echt anders. Het volgende gezegde was leidend voor mij ‘Als je blijft doen wat je altijd deed, zal je blijven krijgen wat je altijd kreeg’. Ja en wat ik tot nu toe had gekregen daar was ik alles behalve gelukkig mee. Dus ging ik op weg, op weg naar mijzelf, mijn gevoel om te worden wie ik ben.
Spannend? Ja hoor absoluut buiten mijn comfortabele zone ging ik aan wat er op mijn pad kwam. Aan de slag met mindset verandering, het opnieuw programmeren van helpende overtuigingen. Ook iets met voelen, en dit was echt heel spannend want eigenlijk vertrouwde ik (bijna) niemand meer, liet ik nooit mijn ware ik en mijn ware gevoel zien. En om weer te gaan voelen is het zoals ik heb ervaren erg belangrijk dat iemand zich veilig en vertrouwd genoeg voelt om zich hier aan over te geven. Deze weg leerde mij ook hoe mijn patroon van overleven waren ontstaan. Vroeger toen ik nog een klein Jeanetje was, had mijn moeder eigenlijk geen ruimte voor mij gevoelens, mijn moeder liep nog met een te groot onverwerkt verleden van haarzelf rond dat ze voor mij niet de beschikbare ouder kon zijn die mij kon leren omgaan met mijn gevoelens. In de hechting was het niet gegaan zoals dat eigenlijk wel had gemogen. Wat ervoor heeft gezorgd dat ik al op hele jonge leeftijd onbewust strategieën eigen heb gemaakt om te kunnen overleven. Zoals ik inmiddels weet als je ouders en of opvoeders jou niet kunnen leren omgaan met gevoelens die jij wel voelt, dan ga jij onbewust iets bedenken om daar wel mee om te gaan. Als ik pijn of verdriet voelde en het mocht er niet zijn of het deed er niet toe dan had ik wel iets nodig omdat te sussen en zo werden bij mij al op jonge leeftijd met niet helpende strategieën geboren. Daar achter te komen maakte dat ik ging begrijpen waarom ik deed wat ik deed, en werd het mij ook duidelijk waarom ik voelen zo spannend vond, ik had het nooit geleerd.
Zo dankbaar dat ik nu kan schrijven vond, want inmiddels ben ik weer terug naar mijn gevoel. In de afgelopen jaren heb ik dat geleerd, door ontdekken voelen en ervaren hoe spannend, pijnlijk en verdrietig soms ook, heb ik mijn weg afgelegd terug naar mijn lijf en mijn gevoel. Niet dat niks me nu meer pijn doet, nee hoe paradoxaal het ook klinkt ik voel de pijn en kwetsing nu meer dan ooit. Het verschil is het mag er nu zijn, ik kan erbij blijven, ik kan er mee omgaan en hoef niet meer te overleven met allemaal strategieën nee sterker nog IK LEEF!
Nu jij dit zo leest en misschien wel herkent, geef dan eens eerlijk antwoord op de volgende vraag.
Wil jij ook weer LEVEN?
Of is er een JA MAAR en blijf je liever overleven.
Jeanette